Wij naaktslakken worden ook wel de edelstenen van het koraalrif genoemd. Iedere duiker zoekt altijd naar ons omdat wij schitterende kleuren hebben. Wij zijn eigenlijk schelpdieren, maar dan zonder schelp, dus zonder huisje, net als de naaktslak in je tuin of in het bos. Door felle kleuren aan te nemen, geven we roofvissen het idee dat we giftig zijn en worden we met rust gelaten. Onderwater betekent een felle kleur meestal dat het dier giftig is en dus niet eetbaar. Lang niet alle naaktslakken zijn echt giftig, maar de meeste soorten hebben wel felle kleuren. Slim hè!

Wij grazen over de bodem en over dood koraal om algjes te eten. Sommige naaktslakken zijn echte rovers en eten koraalpoliepjes, zoals je op de foto hieronder kunt zien, waar een tijgernaaktslak bezig is de poliepen uit dit mooie oranje pijpkoraal te eten.

Wij kunnen zowel mannetje als vrouwtje zijn. Dus de ene keer maken we onze partner zwanger en de volgende keer worden wij zelf zwanger! Gek hè! We leggen eitjes in de vorm van een roos.

Op onze kop zitten twee tentakels die met een mooi woord rinoforen worden genoemd. Daarmee kunnen wij geurtjes opvangen. De rinoforen hebben vaak een wormachtige vorm. Bij gevaar kunnen we ze terugtrekken. Aan de achterzijde hebben we een soort huidplooien. Dat zijn onze kieuwen waarmee we kunnen ademhalen.

 

 

Foto’s Dos Winkel

Tom wil heel graag de keizerspinguïns zien en gaat op expeditie naar Snow Hill island, een de weinige plekken in Antarctica waar de reusachtige keizerspinguïns voorkomen. Tom, wist je dat als pinguïns eenmaal hun partner hebben gekozen, zij voor de rest van hun leven bij elkaar blijven? Dat ze wel een meter groot worden, en dat de keizerspinguïn de grootste pinguïnsoort ter wereld is? En dat zowel de moeder en vader voor het ei zorgen dat ze aan het broeden zijn terwijl de ander voedsel zoekt?

Alleen weet hij niet dat ze in hun voortbestaan worden bedreigd en dat dit vooral door de mens komt. Tom zijn oog valt op een familie, moeder en vader en hun prachtige baby pinguïn. Hij vraagt aan de moeder wat is je naam en de naam van je kindje? De moeder pinguïn zegt “mijn naam is Sandy en haar naam is Liana”.

 

Liana kijkt hem grote lieve ogen aan maar hij ziet ook dat Sandy verdrietig lijkt. Waarom ben je verdrietig vraagt Tom. Sandy zegt dat zich grote zorgen maakt over de toekomst van Liana, van haar familie en de hele keizerspinguïnkolonie. Tom snapt niet waarom want hij ziet allemaal prachtige pinguins.  Sandy zegt “Het komt door verschillende oorzaken, zoals dat er minder voedsel beschikbaar is voor ons omdat het wordt weggevist door de mens, en dat door het steeds warmer wordende klimaat het ijs smelt en dus ons leefgebied verdwijnt”. De natuur is meer en meer uit balans wat vooral sinds het begin van de industriële revolutie (die ongeveer 100 jaar geleden begon) door de mens is veroorzaakt. Hierdoor worden steeds meer soorten planten en dieren bedreigd met uitsterven. Sandy: “Lang geleden waren we met hele grote aantallen maar de laatste jaren wordt onze familie, onze kolonie, steeds kleiner en kleiner”.
Maar ze zegt er is ook hoop want er zijn steeds meer mensen die de natuur een handje willen helpen met weer gezond te worden.

Na zijn expeditie gaat Tom naar huis. Verdrietig maar ook met een hoopvol gevoel. Tom hoopt echt dat het nog niet te laat is om het te veranderen en begint thuis mensen te vertellen dat we moeten stoppen met de planeet pijn te doen en uit balans te brengen. Doen jullie ook mee? Kijk op deze website wat je kunt doen.

Hallo, ik ben een Walvishaai (wetenschappelijke naam = Rhincodon typas)

Omdat ik zo enorm groot ben – ik kan wel 18 meter lang worden – denken veel mensen aan, angst, hongerig, grote tanden, met een bloeddorstige blik. Maar wees niet bang, want ook al ben ik toch echt een haai, ik doe geen vlieg kwaad (haha), mijn voedsel haal ik voornamelijk uit fyto-& zoöplankton (dierlijk en plantaardig plankton) en daarnaast eet ik kleine vissen, die ik in een grote hap, naar binnen slok. Ook inktvis staat bij mij op het menu.

Foto van youtube.

Mijn familie en ik leven op veel plekken in de oceaan, vooral waar veel plankton voorkomt. Deze gebieden zijn vooral de Atlantische Oceaan en het Caraibisch gebied, de Zuid-Afrikaanse Kaap, de Indische Oceaan, het westen van Oceanië en de Stille Oceaan en langs de oostkust, van Azië. Met mijn 18 meter en gewicht tot 15.000 kilo ben ik de grootste vis die er bestaat. Ik kan zelfs ouder dan 100 jaar worden.

Als je zo groot wordt, als ik, heb je ook weinig vijanden en veel vrienden. Vrienden zwemmen vaak rond mijn lichaam, omdat zij ook profiteren, van mijn voedingsbron.

Wij leven samen en dat noem je “symbiose”.

Ook al heb ik veel vrienden en weinig vijanden, ben ik toch een bedreigde diersoort. Dat wil zeggen, dat er van mijn soort, nog maar weinig rondzwemmen.

Dit is voornamelijk te danken aan de mens (mijn grootste vijand), die nog vaak op mij jaagt, om mijn vlees en mijn vinnen. De mens vangt ook veel te veel vis, waardoor ik langer moet zoeken naar voedsel.

Soms komen soortgenoten vast te zitten in vissersnetten, waar ze niet meer uit kunnen komen.

Maar ik heb toch ook mensen als vrienden, die mij graag komen bezoeken, omdat ze mij zo mooi en groot vinden. Ik ben niet voor niets, de grootste vis op aarde. Groter dan een stadsbus.

De mensen komen naar mij met bootjes en gaan met mij zwemmen, dat proberen ze tenminste, want ik ben behoorlijk snel. Ik vind het allemaal wel best, want ik heb het behoorlijk druk, met eten en het zeven van mijn voedsel. Als je naar mij op zoek bent, kun je mij herkennen, aan mijn donkere en met witte, gespikkelde stippen en strepen op mijn huid.

Foto (foto Sien Boschma)

Ik heb een grote bek aan de voorkant van mijn kop en ik heb 300 rijen kleine tanden, in totaal 3000.

Voor de rest heb ik dus het lichaam van een grote haai.

De voortplanting bij ons walvishaaien gaat als volgt: de vrouwtjes dragen eitjes in hun buik en die komen uit in de buik, waarna ze als baby walvishaaitjes het lichaam van de moeder verlaten.

Dit gaat bij de meeste haaiensoorten anders, want die leggen hun eieren tussen zeewier en beschermd tussen stenen, zodat ze na enige tijd uit kunnen komen. Bij de walvishaai werkt dat dus anders, wij zijn – zoals dat zo mooi heet – levendbarend.

Zoals gewoonlijk bij haaien, zorgen we niet voor onze jongen en deze moeten dan ook, meteen voor zichzelf zorgen. De baby´s zijn zo’n 40 cm lang en een moeder walvishaai kan zo’n 300 jongen baren.

Nu weten jullie wat meer over mij.

Misschien kom ik je een keer tegen. ☺

Je kunt mij op veel plekken in warme zeeën tegenkomen maar ik ben wel een heel bijzonder diertje, ik ben een kerstboomworm. Misschien dat, als jij aan een worm denkt, je denkt aan een glibberige kronkelende regenworm die in de grond leeft en als het regent boven de grond komt. Maar waar je natuurlijk niet aan denkt, is aan mij; ik lijk op een dubbele kerstboom, maar ben maar 3 tot 5 centimeter groot en ik leef onderwater. Ik besta uit twee opvallende spiraalvormige kerstboompjes die met een mooi woord tentakelkronen genoemd worden. Wij kunnen de meest verschillende, heel mooie kleuren hebben: van wit tot rood tot geel en ook knalblauw. Wij kerstboomwormen leven het liefst in warm zeewater met temperaturen van tussen de 25 en 28 graden Celsius, dus we zijn te vinden in tropische zeeën. We vanden het ook gezellig om in een groep samen te wonen.

Wij leven in het koraalrif in een kokertje van kalk dat wij zelf maken. Als baby zijn wij kerstboomwormen eerst een larve. Als pasgeboren larve boren wij een gat in koraal en blijven we daar de rest van ons leven. Wij kunnen ons dus niet verplaatsen, zoals gewone wormen. Als ik wil eten, kom ik uit mijn kokertje en vang met mijn kleverige tentakeltjes plankton dat langs komt. Als ik mij bedreigd voel, kan ik mij razendsnel in mijn kokertje terugtrekken en kan ik zelfs mijn koker met een dekseltje helemaal afsluiten. Ik kan wel 40 jaar oud worden.

Hallo, zei Berry, die ineens ook een verlichte staart heeft.

Eh.., eh.., hallo, zegt Blobby. Hé, Berry, bromt Wally. Alles goed met je?

Ja hoor zegt Berry, die voor de grap zijn staartlicht uit doet.

Blobby, de blobvis, is mijn nieuwe vriendje. Hij zit op mijn rug.

 

Waar gaan jullie heen? vraagt Berry, terwijl hij zich omdraait.

Blobby vindt hem, met die verlichte kop en staart, toch maar een rare vis.

Je kunt zijn lichaam in het donker, maar nauwelijks zien.

We gaan naar het visveldje en dan breng ik Blobby weer naar huis, bromt Wally.

 

Samen gaan ze op weg naar het visveldje.

Het ligt aan de andere kant van de heuvel waar Blobby woont.

Wat is hier gebeurd, denkt Blobby, terwijl hij de omgeploegde bodem ziet.

Alles is stuk en er leeft niets meer, zelfs geen garnaal!!!

 

Dat doen mensen met grote boten, bromt Wally.

Ik heb die gezien toen ik eens boven in de zee was.

Met heel veel lawaai en een heel groot net, vangen ze alles

wat er op de bodem leeft. Zo maken ze alles kapot.

 

Dat alles kapot is, dat heeft Blobby zelf ook wel gezien.

Waarom doen ze dat? vragen Blobby en Berry zich verbaasd af.

Ze eten de vissen, krabben en kreeften op. De rest gooien ze weg,

weet Wally te vertellen. Dat heeft hij ook gezien.

 

 

Tekst                                   Jan Stel, voorzitter Sea First Foundation.

Illustratie            Ada Stel. Website: www.adastel.nl/