Soms laten ze zich tot vlakbij de afgrond van de diepzee drijven.

Dat mag niet van papa en mama.

Ze vinden dat eng omdat er gevaarlijke stromingen zijn,

die hen mee kunnen sleuren.

 

Op een dag is Blobby in zijn eentje tot bij de afgrond gegaan.

Daar ontmoet hij Wally. Hij is een walvishaai! De grootste vis in de oceaan.

Hij is zo groot als een autobus en heeft een enorme, rechthoekige bek.

Iedereen is bang voor hem.

Blobby schrikt zich ook rot als hij hem voor het eerst ziet.

Het is net alsof er een grote, donkere schaduw op hem valt

wanneer hij met zijn vrolijke, kraaloogjes naar de diepzee staart.

 

Maar Blobby blijft doodstil zitten.

Hij kan, van schrik, geen vin meer bewegen.

Wat is dat daar zo vlak boven hem?

Wat glijdt, heel langzaam, over de rand van de diepzee?

 

Opeens draait het monster zich in een wervel van kolkend water om.

Twee, vriendelijke, kleine ogen kijken hem aan.

Wat ben jij lelijk! zei die met een zware stem.

En je ziet er ook helemaal niet lekker uit! Jou eet ik niet op, hoor!”

 

Ik ben helemaal niet lelijk, denkt Blobby.

Wie denkt dat gekke, grote beest, met zijn stomme bek, wel wie hij is?

Boos zegt hij: Ik ben Blobby, de blobvis!

Oh, nou, eigenlijk vind ik jou wel aardig. Ik ben Wally, de walvishaai

 

 

Tekst                                   Jan Stel, voorzitter Sea First Foundation.

Illustratie            Ada Stel. Website: www.adastel.nl/

 

Weet je waarom ik ZEILVIN snoekslijmvisje heet? Omdat ik als ik opgewonden ben mijn rugvin, die van juist achter mijn hoofd helemaal doorloopt tot aan mijn staart, als een zeil van een zeilbootje uit kan steken. Ik ga dan ook helemaal rechtop in het water “staan”. Ik sta natuurlijk niet echt, maar ik kan wel heel mooi bijna rechtop zwemmen. Ik doe dat bijvoorbeeld als er een ander mannetje (want onze vrouwtjes kunnen dat niet zo mooi als wij mannetjes) in de buurt komt. Ik heb daar een hekel aan, want ik ben de baas over het gebied waar ik mijn holletje heb en ik ben ook de baas van de vrouwtjes die in mijn omgeving wonen. Zowel onze vrouwtjes als wij als mannetjes, wonen in holletjes in dode stukjes koraal, in een van de openingen van een spons, of in een leeg kokertje van een spiraalkokerworm. Wij worden tussen de 3 en 5 cm groot en eten vooral hele kleine plantjes en diertjes, zoals plankton.

 

Meestal zie je alleen mijn hoofdje, maar als er dichtbij iets lekkers voorbij zweeft, of… wanneer er een mooi vrouwtje te versieren valt, dan kom ik uit mijn holletje. Op de foto, die Dos Winkel van mij maakte in Bonaire, zag ik een vrouwtje dat naar mij toe zwom. Dan ga ik helemaal “uit mijn dak” en laat ik duidelijk zien hoe mooi ik eigenlijk ben. Er is geen vrouwtje die dan niet vol bewondering naar mij kijkt.

Tong, schol, schar, griet, bot, tarbot en heilbot. Weet jij wat de overeenkomst is tussen al deze vissen? We zijn allemaal familie van elkaar! We horen namelijk tot de familie van de platvissen. Je kan ons vinden op de bodem van de zee. Maar dan moet je wel goed zoeken. Want om ons te verstoppen voor roofdieren nemen we de kleur van de zeebodem aan. En omdat we plat zijn, vallen we dus nauwelijks op. Wist je trouwens dat we niet plat geboren worden, maar rond? We zwemmen dan net als normale vissen in de zee. Aan elke kant van onze kop hebben we een oog. Maar na een paar weken krijgen we een platte vorm. Zelfs onze ogen verschuiven naar één kant van onze kop. We kunnen dan vanaf de zeebodem nog steeds alles met twee ogen zien. En zo passen we ons aan, aan een leven op de zeebodem. De meeste platvissen worden geboren hier in Nederland, in de Waddenzee. Het water is voor ons lekker warm en zijn er niet veel roofdieren. Maar de laatste jaren worden we steeds minder gevonden. Onderzoekers denken dat dit komt omdat het water in de Waddenzee langzaam warmer wordt. Daarom zoeken we het koudere water op, dieper in de zee. En omdat mensen ons lekker vinden, wordt er helaas ook veel op ons gevist. En niet met een hengel, maar met netten die over de bodem slepen en veel van de onderwaternatuur vernietigen. Als we aan boord gehesen zijn, worden we gestript. Dat betekent dat we levend opengesneden worden om ons bloed en organen te verwijderen. Maar wij gaan niet meteen dood. We kunnen nog 30 minuten in leven blijven. Het is een afschuwelijke dood. Daarom kan je maar beter geen platvis meer eten. Vraag je ouders om bijvoorbeeld een vegetarische burger te maken. Dan kunnen wij veilig op de zeebodem blijven leven. Dat wil jij toch ook?

Omdat ik vijf donkere strepen op mijn lijfje heb, word ik sergeant-majoorvis genoemd. In het leger heeft een sergeant-majoor strepen op zijn schouder, ook al zien die er wel wat anders uit. Ik ben maar een kleine vis, ongeveer 15 cm lang, maar ik kan heel goed andere vissen en zelfs duikers bang maken.  Als mijn vrouwtje eitjes heeft gelegd op het koraalrif, of op een steen of betonblok, dan ga ik voor mijn vrouwtje de eitjes bewaken. Wee je gebeente wie bij mij in de buurt komt. Ik val alles en iedereen aan. Zelf vind ik het heel grappig wanneer grotere vissen komen die onze prachtig gekleurde eitjes willen opeten. Ik doe dan mijn mond wijd open en zwem als een speer op die vis af. Die schrikt zich dan een rotje en zwemt gauw weg. Nog leuker is als duikers van mij schrikken

Ik behoor tot de familie van de koraaljuffertjes. Net als veel andere vissen die op het koraalrif leven,  kan ik heel snel van kleur veranderen. Als ik de eitjes moet bewaken, word ik donkerblauw en zijn mijn strepen nauwelijks nog zichtbaar. Kijk maar naar de foto, waarop ik heel donker ben en op het punt sta om de onderwaterfotograaf Dos Winkel bang te maken. Hij had mij echter door en was helemaal niet bang en maakte gewoon deze foto van mij! Daar had ik dus niet veel lol van.  Als ik geen eitjes hoef te bewaken, zwem ik meestal in een groep soortgenoten en vang ik hele kleine diertjes en algjes die ik het water zweven.

Ik ben een langsnuitzeepaardje en ben een van de ruim 40 soorten zeepaardjes die er in de oceaan leven. Sommige van ons zijn heel klein, net een centimeter, en andere kunnen wel 15 centimeter groot worden. Zeedraakjes zijn ook familie van ons, maar die kunnen véél groter worden, wel 45 centimeter. Omdat mijn hoofdje met een beetje fantasie op een paardenhoofd lijkt, hebben de mensen ons ooit “zeepaardje” genoemd. Toch zijn wij echte vissen, ook al zwemmen we niet zo snel en zijn we vaak rechtop in het water te vinden. Dus anders dan de meeste vissen.

We hebben geen boven- en onderkaak, zoals de meeste vissen en kunnen daarom onze mond niet open doen. Wel kunnen we onze lippen ver uit elkaar doen om ons voedsel naar binnen zuigen. We eten piepkleine diertjes die in het zeewater zweven. Misschien is het wonderlijkste aan ons zeepaardjes, dat de mannetjes een buideltje hebben, net als een kangoeroe. Het vrouwtje legt haar eitjes in de buidel van het mannetje en hij bevrucht ze met zijn zaadjes. Daarna gaat het buideltje dicht en groeien de zeepaardenbaby´s in de baarvader! Tegen de tijd dat de baby´s groot genoeg zijn om de grote wijde zee in te trekken, laat het mannetje eerst een beetje zeewater binnen, zodat de kleintjes alvast kunnen wennen. Daarna zwemmen ze één voor één de baarvader uit.

Kijk voor meer informatie en een filmpje hiervan op https://seafirstkids.nl/info-hoek/vreemde-visfeitjes/